Güner Bulut Bu Kadar Mı Sever İnsan Şiiri Bu kadar mı sever insan
Yastığa
Başımı koyuyorum
Seni görüyor
Seni dinliyorum
Kapatıyorum gözlerimi
Yutkunuyorum sözlerimi
Ve soruyorum kendime
Bu kadar mı sever insan
Bu kadar mı sever insan
Yastığa
Başımı koyuyorum
Seni görüyor
Seni dinliyorum
Kapatıyorum gözlerimi
Yutkunuyorum sözlerimi
Ve soruyorum kendime Bu kadar mı sever insan
Bu kadar mı özler
Bu kadar mı,
Kifayetsiz kalır sözler
Bu kadar mı arar
Baktığı her yerde
Seninle bakan gözler
Güneş doğar,
Sen gelirsin aklıma
Güneş batar,
Sen gelirsin aklıma
Kuş öter sen,
Böcek uçar sen,
Çiçek açar sen,
Yağmurlarda sen
Rüzgarlarda sen,
Ruhuma işlenmiş sanki,
Ruhundan desen.
Ruhuma dokunur okşar
Nefesinden
Ruhuma esen
Bu kadar mı sever
Bu kadar mı bekler
Çaresiz derdine
Dert ekler insan
Yüreğim sensiz
Kulaklarım sessiz
Kaldırımlar çökmüş
Yapraklar dökmüş
San ki benim de
Yüreğim hazan
Başımı koyuyorum
Yastığa çaresiz
Yine sensiz uyuyorum
Rüyamda bile
Yalnızca
Seni duyuyorum
Ruhumun açlığın da
Rüyalarım da senin le
Doyuyorum Bu kadar mı sever insan
Soframda ekmeğim
Tabağım da aşım
Heyecanım hasretim
Dinmeyen telaşım
Bu kadar mı sever insan
Andığımda çatlayan
Dudağım da su
Yorgun gözlerimin
Tatlı uykusu
Bu kadar sever mi insan
Bu kadar yanar mı insan
Ana gibi yar gibi
Vuslata diyar gibi
Özlenen
Zümrüt yeşili bahar gibi
Can gibi
Vatan gibi
Damardaki kan gibi
Çatlamış yüreğime
Çağlayıp akan gibi
Bu kadar sever mi insan
Sevgisi her şeye perde
Ölmez mi uğruna
Candan öte severde
