Zülfikar Yapar Kaleli Ağladım Mevlüt İhsani'ye Şiiri

Zülfikar Yapar Kaleli Ağladım Mevlüt İhsani'ye Şiiri

-Aşık Mevlüt İhsani’nin
aziz hatırasına-
“Sesleyin Kaleli yazsın dört dörtlük”
“Az” dedim, tülden taç ördüm ağladım.
Mazlumda mahmurluk, yiğitte mertlik
İhsanın sırrına erdim ağladım.

Aylardan Kasımdı buz tuttu yürek
Bu buzun sırrını çözmemiz gerek
Vatanım, cennetim, annem diyerek
Toprağı, bayrağı sardım ağladım.

Kâinat ağladı, gözyaşı döktü
Felek kement attı boynumu büktü
Sevda zebanisi silahı çekti
Vuruldum, bağrımı yardım ağladım.

Sırrın ahvaline yakışan hâldan
Bilirim tabuttan, teneşir, saldan
Anlamam yakınsal ve ıraksaldan
Hayali namaza durdum ağladım.

Gül ektiği gönlü tavaf edemez
Turnaların katarına kal demez
Tutsak olmuş, kanat kırık gidemez
Leyla’yı Leyla’ya sordum ağladım.

Gam gelir tazeler yürekte derdi
Nerede bulurum sen gibi merdi
Vakit tamam oldu, vuslata erdi
Mevlit’i İhsanla kardım ağladım.

Gecenin rengine büründü ömür
Gölgeler ardında süründü ömür
De, kaç bahar ile göründü ömür
Hüznümü namluya sürdüm ağladım.

Ne kadar efendi olsa da yiğit!
Cahil süpürgeden alır mı öğüt?
Dikenli sarı gül, barsız aksöğüt?
Narı cehenneme girdim ağladım.

Her nere gittimse aradı, buldu
Bahar dedim açtım, “güz” dedi soldu.
Doğduğumdan beri sevdalım oldu
Nazenin bir hayal kurdum ağladım.

Varamadım sonsuz hasret iline
Leyla oldu koydu mecnun haline
Sevgiyi bıraktım bahtın yeline
Her gün divanına vardım ağladım.

Vurgundu hilale, bayrak alına
Korku kondurmazdı kırık dalına
Canı tereddütsüz vatan yoluna
Salardı, yiğitti, gördüm ağladım.

Sanırım “seherden az daha erken”
“Mavi boncuk” oldu dosta giderken
Herkesin gönlünü yapayım derken
Sabır ocağında nardım ağladım.

Bir garip zamanda çekti el etek
Kurşun yüreklere indirdi kötek
İhsani toprağa girince bir tek
Kurudum, boynunu burdum ağladım.