Mikail Dede Karanlığa Serenat Şiiri

Mikail Dede Karanlığa Serenat Şiiri

Sen gittin gideli
Ne gözlerdeki şavk
Ne de dudaklardaki tebessüm
Dindirmiyor içimin sızısını…

***

martılar çığlık çığlığa
sokak lambaları loş bir koridor
sokaklar ışık seli hınca hınç insan

kalabalıklar içinde yapayalnızım
sen yoksun ya
asla geçmeyecek bu ızdırap

siluetim gecenin
karanlığında beyhude turlar atacak
kıyılara vuran dalgalar uğultu eşliğinde
zihnime çarpacak

say yıldızlar kadar kederlerimi
gör yusuf gibi kuyulara mahkum ruhumu

Ya sen,, aklımdan neden çıkmıyorsun
sen hâlâ anılarımı besleyen güz mevsimi

sokaklarda avaz avaz ağlarken rüzgar
sense kuytu gönüllerde yalnız ağlayan
kendi kendinle sarmaş dolaşsın yine

gecenin ayaz gölgelerini öpüyorsun
alev rengi dudaklarınla
öp karanlığı öp kötülüğü buğulu gözlerinle

kuzgun kanatlarında çırpınan ruhun
öylesine karanlık ki ruhsuz sevişmelerin
mehtap şavkını gölgeliyor buz gibi bakışların.

Suskun//