Ziya Osman Saba - İyilik Şiiri
Sabah... Ah şükrederek çıkmak geceden.
Ayak bastığım kıyı, yeniden doğuş.
Sabah, beliren evim, bahçeler ve sen,
Henüz uyuyan dallar, havalanan kuş.
Bu sabah bilmiyorum bu kırlar nere?
Çamlardan çimenlere dökülen sükûn.
Geçen ömrümü bana söyleyen dere,
Sessizce yaşamayı öğreten koyun.
Bir yol başlıyor gibi, ümitli, rahat.
Tanrım! bu sabah içim senin eserin:
İyilik, teselliler, merhamet, şevkat...
İçimde bir sabahın, o kadar serin.
Bilinmez sevgililerle yıkanan göğüs.
İyilik... Ürperisi vücutta ruhun.
İyilik... Beyaz koyun, gülümseyen yüz,
Şu bahar, mavi gökler, yemyeşil sükûn.
Bu sabah gözlerimle okşadıklarım,
Herşey, bütün tabiat, ağaçlar, dere,
Ey bütün sevdiklerim ve sen ey Tanrım!
Titrek elleri öpmek, kapanmak yerlere…
Şair : Ziya Osman Saba
Şiirin Konusu :
Bahar
Bahçe
Beyaz
Bir Yol
Çam
Çimen
Dallar
Dere
Doğuş
Evim
İyilik
Kıyı
Koyun
Koyun
Kuş
Merhamet
Ömür
Öpmek
Rahat
Ruh
Sabah
Sen
Sevgili
Şevkat
Tabiat
Tanrım
Teselli
Ümit
