Sustum Sandılar... Susmuş Gibiydim Sadece. Gülmüş Gibiydim Ağlarken.
Ah Beni Hep Mutlu Gösteren Maskem! Düşme Emi Yüzümden.
Pembe bir düzene serili olsa da, tozpembe değildi rengim. Solmasın bana canlılık versin diye maviydi. Karanlıkların içinde bile maviyi görüp gülümsüyordum. Geçtiğim her yeri maviye boyadım.
Umut ektim bütün geçitlere. Huzur serptim üstlerine, çatlaklıkların arasından parıldasın,
Işıl ışıl olsun her yer diye… Işıltıyla kırıntılar, siyahlıklar kapanıyordu.
Sanki küçük bir ışıltıda olsa yeterdi. Siyahtan vazgeçmeme.
Güneşin parlaklığıyla mavi öyle bir göz kamaştırıyordu ki,
İnsanın hiçbir şey düşünmeden seyre dalası geliyordu…’İnsan baktığı gibi mi görürdü;
Yoksa düşündüğü gibi mi? ‘İkisiyle de görebilirdik, ikisiyle de istediğimiz şekle koyabilirdik yaşamımızı…
Ben bütün bakış açılarımı maviye boyadım, kötüde bile iyiyi, güzeli gördüm/görmeye çalıştım hep…
Maviye siyahla karşılık alsam da hiç pes etmedim… Biliyorum bir gün herkes maviyle bakacak.
Herkes benim gibi düşünecek ve ne kırılacak ne de kırmaya yüreği el verecek…
Düşlerimi uzun engebeli yollara dizdim… Engelleri aştıkça mutlu oluyordum,
Kolayca elde ettiğim hiçbir şey bana haz vermiyordu…
Siyahîn içindeki ışıltıyı çıkarana kadar; uğraşmalıydım ki gerçekten huzurlu olayım…
Gecenin karanlığını değil yıldızların parlaklıklarını gördüm ve hissettim…
Yeni doğan güne, yepyeni bir benle uyandım. Zamanla daha da güzel olacak her şey inanıyorum…
‘Düşlerim her zaman mavi tonlarında ve hep mavi kalacaklar…’Er ya da geç bu hüzün geçecek.
Üzgün yüzüm gülecek er ya da geç bu acım dinecek, umut yenilmeyecek.
Aşk dediğin elif gibi olmalı dümdüz dosdoğru… Aşk dediğin sin gibi olmalı,
Seksiz şüphesiz ve üç noktası özü sözü gözü anlatmalı… Aşk dediğin Kaf gibi olmalı.
Kafdağı gibi ulaşılmaz erişilmez olmalı iki zirvesi iki nokta gibi göğe uzanmalı biri can biri canan olmalı… Hem Kaf aşkın kalbidir onu çıkarınca geriye aş kalır mide kalır…
Aşk en çok da haddini bilmektir… Ve aşk susmayı bilmektir, susabilmektir.
Söküklerini dik sözlerinin, dilini kalbine yanaştır;
Dilinle söylediğini kalbinle de söyle. Dikiş tutmuyorsa şayet, söylenmeyi bırak, sus.
Kalbinden geçmeyeni diline değdirme. Söylediklerimden çok sustuklarımda saklıyım.
Ve gizlediklerimde gizliyim. Beni anlamak için; konuştuklarımdan çok, sustuklarıma kulak verin.
Aklım sükûtu sever benim. Çünkü çok ağır ödeştik biz hayatla. Ben sonu ölüm noktalı yollardan geçtim.
Üç noktalar koymaz bana.... Herkes konuştuğunu yazar, bense sustuklarımı.
Herkesin konuştuğu dünyada ben sustum! Ne kadar susulacaksa o kadar sustum!
Kendimle konuşuyorum şimdi yalnız... Yalnız yüreğimle dokunuyorum sesime, kimse duymuyor... Sustum! Bin ah sürüp dudaklarıma, ne kadar susulacaksa o kadar sustum!
Sustu benimle deniz... Sustu deli dalgalar... Sustu martılar...
Umutlarımı sarıp rüzgârlara, uzaklara savuruyorum her gece.
Yıldız yapıp serpiyorum gökyüzüne, kimse görmüyor... Sustum! Tam acılarımı haykıracaktım ki, sustum...
Ne kadar susulacaksa o kadar sustum! Bir çığlık kanıyor demedim en derininde yüreğimin...
İçimdeki volkanları boğarak sustum! Açmadım kimselere yüreğimi... Hançeri sadece kendime sapladım, sapladım ve sustum! Hüznü yüzümde, acıları gözlerimde topladım sustum! Sustum!
Sustu dudağımdaki şarkı, gözlerimdeki şiir... Yaraları yalayan rüzgâr, sokaklarında kahrolduğum şehir... Gözlerim konuşuyor yalnız... Saçı ağarmış hayaller nemli kirpiklerle bulutlandığında...
Gözlerim gökte şimşek olup çakıyorum, kimse görmüyor! Sustum!
Tuz basıp yaralarıma, ne kadar susulacaksa o kadar sustum!
İçinde volkanlar taşıyan bir derviş gibi... Yaslanıp yalnızlığın duvarına,
Gül döküp kalabalıklara her gece... Kimsesiz geziyorum gönül ülkemi, kimse bilmiyor... Sustum!
Tam sevdiğimi haykıracaktım ki, sustum... Sustu benimle gök, sustu dağ, sustu toprak.
Acılar konuşuyor şimdi yalnız... Yaralı gönlümün sızıları konuşuyor...
Tutup öldürüyorum içimdeki sevdaları bir bir... Atıyorum uçurumlardan, kimse görmüyor!
Ne zaman dudaklarından öpmeye kalksam hayatı... Saçlarını koklasam rüzgârların...
İçimde incecik bir sevgi ürperiyor... Sâri hüzünler dökülüyor gönül bahçeme...
Gelmiyor beklediğim, bahar, yaralar merhem tutmuyor...
Gözyaşı olup dökülüyorum kaldırımlara... Kimse silmiyor...
Yağmur dinmiyor... Sevdiğim bilmiyor... Sustum! Sustu benimle sâri sabır, sustu hasret, sustu zaman...
Yalnız gözlerimle dokunuyorum hayata, kimse duymuyor! Sustum! İçimde dalgalar kabardıkça,
Volkanlar gibi sustum! Sustu dudağımdaki şiir, gözlerimdeki nehir, gönlümdeki yara...
Bulutlar haykırdı isyanımı, şimşekler haykırdı... Sadece ben duydum, sadece ben!
Ey beşiğini sallayıp boğduğum hayat... Ey kucağımda büyütüp öldürdüğüm sevgi...
Yaralar merhem tutmuyor, geceler avutmuyor... Ben sustum, acılarım konuşuyor yalnız...
Yaralı gönlümün sızıları konuşuyor...
Ben sustum! Susmuyor yüreğimi kavuran kasırga, pencereme vuran yağmur damlaları.
Susmuyor dışarı da inleyen rüzgâr, yıldızlar küs. Ay üzgün, yağmur dinmiyor...
İçimde binlerce şiir kanıyor her gece... Kimse bilmiyor... Kimse duymuyor... Sustum!
Sustu benimle sâri sabır, sustu hasret, sustu hayat, sustu zaman... Acılar konuşuyor yalnız...
Acılarım konuşuyor... Kimse duymuyor... Duymuyor... Duymu... Duy...
Dilek tutmadan kaydı bütün yıldızlar. Neye yarardı oyuncaklar, sen olmasan?
Göklerden bir cennet indirdim sana! Şimdi içiyorum rüyada ne yapalım,
Şerefine içilecek kimse kalmamış, dünyada!
Adresimi sorarsan, bedbaht ile bahtiyar arasında bir gemiyim.
Ben, rüzgârsız kalabilirim, yelkensiz olabilirim. Bayraksız olamam.
Kaçırdım yüzümü aydınlıklardan tutmayın yüzümü aydınlıklara. Sebep kalmadı doğmaya.
Dudak artığı karalar, beyazlar yalan söylüyor.
Görüp yüzler tenler okşadığımı, ölüler kıskanır yaşadığımı,
Düşümde gördüğümün düşündeyim demektir,
Güzeldim, hoştum, iyiydim.
Kalırdım -kal- dese hayat -git- deyince boyun eğdim.
Limon Arzusu