Sana ihtiyacım vardı...bu kahrolası dünyada beni anladığına inandığım. Dost arkadaş sevgili sırdaş...her şey bildiğim tek insandın sen.Hayatımın içinde yanımda olmasan da var olduğunu bilmekti önemli olan...bir yerlerde beni düşünen, seven, koruyan, beni hayatta tutmaya çalışan bir canın varlığıydı anlamın. Hayatın seslenişiydin; yaşamalısın diyen. Öyle bir güçtü ki seslenişin hani iyi olmalısın dediğinde dinerdi acılarım..sen istediğin için gülümserdim hayata, canımı yakan en dayanılmaz ağrılarım geçerdi, dinerdi aniden sebepsiz akan yaşlarım...bir çocuk kadar masum ve günahsızdı sevmelerim.
Dokunulmayacak kadar uzaklıktan yüreğime dokunurdu yüreğin. Sebepsiz sevinçler yaşardım aradığında..Dünya yaşanası bir yerdi ,içinde sen olunca. Öyle korkusuz ve cesurdum ki sen bana korkma dediğinde. İnsanın insana böylesi bir değer katabileceğini seni tanıyana kadar bilemedim...ama o değerin karşılığı ve bedeli olacak hiçbir maddi değer olamazdı benim için. Yine aynı yokluklar yine aynı sefaleti yaşarken bu denli zengin olmak, bu paha biçilemez duyguları yaşayabilmek olağan üstü bir güç olmalıydı...
Dostluğun sevginin bana kattığı bu manevi güçle bağlanmıştım hayata...Oysa sen karşıma çıktığında son yaprağın dalından kopmasını bekliyordum yaşama veda etmek için...Ta ki, yüreğin yüreğime dokununcaya kadar. Öyle inanmıştım bu sevgili dostluğa...hayattan kopup düşmek üzereyken bana uzanan elin bir gün beni daha derin bir uçuruma salıvereceğini düşünememiştim sanırım.Hem de en acısından sözlerle en acımasız şekilde...birdenbire ölümün kucağında buluvermek kendini..nasıl bir duygudur bunu asla bilemeyeceksin...kendi yüreğinle birlikte benim yüreğimi de söküp almıştın yerinden.
Kızamadım sana, gücenemedim bile ama çok ağladım ölümüne bir acıydı canımı yakan... Biliyorum hatalıydım. Korkularım yüzünden çok fazla sarılmıştım uzattığın eline. Korkularım yüzünden bir o kadar da uzaktım yaşamaya. Korkularım yüzünden kaybetmiştim dost yüreğini...ne yaptıysam seni ve dostluğunu kaybetmemek adına yaptım ve her şeye rağmen kaybettim...sonra anladım ki; ne yaparsam yapayım gerçek anlamda seni yitirmemişim..hep yanımdaydın benimleydin...içimdeki senle yaşamaya çalıştım. Kanayan yaralarıma rağmen başardım da...
Sen olmadan uzaktayken tutundum hayata farkına bile varmadan. Bana hep söylediğin gibi... Kendi ayaklarımın üzerinde durarak, hiçbir şeyim olmadan çok şeyleri başararak. Sen yoksun ama ben hala ayaktayım ve artık sadece ben varım...Şimdi yoluma tek başıma devam ediyorum...ben olarak ben kalarak...Seni hep seveceğim ve hiçbir zaman unutmayacağım...benden giderken yüreğimi de götürmüştün ya...Ona iyi bak olur mu?...Yüreğim sana emanet...
Geçmişe saplanıp kaldığın zaman
Sislerin arasından beni hatırla
Uzanıp tutacağın her bir elde
Tutupta bıraktığın eli hatırla
Hatırla duyduğun o son sesimi
Eski bir resimde kalan hayali
Uçurumdan düşen taşın sesinde
Elinle ittiğin beni hatırla
Hatırla nasıl da gitmiştin benden
Can yakan acıydı o son kelimen
Hayata tutundum her şeye rağmen
Yüreğime iyi bak beni hatırla
Allahü Teâlâyı Bilirmisin?