“Bebeğimi görebilir miyim?” dedi, halsiz bir sesle. Kucağına yumuşak bir bohça verildi, yeni annenin. Bu mutlu kadın, bebeğinin minik yüzünü görmek için heyecanla kundağı açtı ve... Şaşkınlıktan adeta nutku tutuldu! Manzarayı seyreden doktor arkasını döndü ve camdan bakmaya başladı. Bebeğin kulakları yoktu...
Muhayenelerde, bebeğin duyma kabiliyetinde eksiklik olmadığı, sadece görünüşü bozan bir kulak noksanlığı olduğu anlaşıldı. Aradan yıllar geçti. Çocuk büyüdü ve okula başladı. Bir gün okul dönüşü eve koşarak geldi ve kendisini annesinin kollarına attı. Hıçkırıyordu... Bu onun yaşadığı ilk büyük hayal kırıklığıydı.”Büyük bir çocuk bana ucube dedi” diye hıçkırıyordu...
İçini kemiren acısına rağmen büyüyordu. Arkadaşları tarafından seviliyordu ve oldukça başarılı bir öğrenciydi. Sınıf başkanı bile olabilirdi; eğer insanların arasına karışmış olsaydı. Annesi, her zaman ona “Genç insanların arasına karışmalısın.” diyordu ama aynı zamanda o da yüreğinde derin bir acıma ve şefkat duygularını taşıyordu.
İçini kemiren acısına rağmen büyüyordu. Arkadaşları tarafından seviliyordu ve oldukça başarılı bir öğrenciydi. Sınıf başkanı bile olabilirdi; eğer insanların arasına karışmış olsaydı. Annesi, her zaman ona “Genç insanların arasına karışmalısın.” diyordu ama aynı zamanda o da yüreğinde derin bir acıma ve şefkat duygularını taşıyordu.
Yıllar geçmişti. Bir gün babasına gidip şu eskilerde kalmış acı hatırası için sordu.”Bilmek zorundayım baba. Bana bu iyiliği yapan kişi kim? Ben o insan için hiç bir şey yapamadım...” “Bir şey yapabileceğini sanmıyorum” dedi babası. “Fakat anlaşma kesin. Şu anda öğrenemezsin. Henüz değil...”Bu derin sır yıllar boyunca gizlendi. Ancak bir gün açığa çıkma zamanı gelmişti...
Hayatının en karanlık günlerinden birinde, annesinin cenazesinin başında babasıyla birlikte bekliyordu. Babası yavaşça annesinin başına elini uzattı; kızıl kahverengi Saçlarını eliyle geriye doğru itti... Annesinin kulakları yoktu...
“Annen hiçbir zaman saçlarını kestirmek zorunda kalmadığı için çok mutlu oldu”diye fısıldadı babası... “Ve hiç kimse annenin daha az güzel olduğunu düşünmedi değil mi?”
Gerçek güzellik, fiziksel görünüşe bağlı değildir. Ancak kalptedir!..
Gerçek mutluluk, gördüğün şeyde değil, asıl görünmeyen yerdedir...
Gerçek sevgi , yapıldığı bilinen şeyde değil , yapıldığı halde bilinmeyen şeydedir!..
Genç adam başını önüne eğdi. İki küçük damla yanaklarının üzerinde titriyordu şimdi...